Ambassadeur: Evi Gröniger.

Gemeente Gennep

Mijn naam is Evi Gröniger en ik ben 19 jaar. Ik woon in Ottersum, Gemeente Gennep.

Ik heb een aangeboren heupafwijking waardoor een “reguliere” sport niet meer gaat. Ik speel mijn hele leven al volleybal, maar maak sinds december 2019 onderdeel uit van het Nederlands team zitvolleybal!

Sport is voor mij een uitlaatklep. Ik vind het erg fijn om na een frustrerende dag lekker te kunnen sporten en ontspannen. Daarnaast is het ook goed voor mijn fysieke en mentale gezondheid.

Ik ben ambassadeur van IKS omdat ik zoveel mogelijk mensen bekend wil maken met aangepast sporten. Hiermee hoop ik nog meer mensen aan het sporten te krijgen. Ik wil vooral uitstralen dat je niet moet stoppen met sporten wanneer je een beperking hebt.

‘Er is voor iedereen wel een aangepaste sport, probeer het gewoon!’

Ambassadeur: Hans Eickmans

Gemeente Bergen

Hallo ik ben Hans, ben 68 jaar en woon in het mooie Well aan de maas.

Ben mijn linkerbeen verloren vanwege drie keer revisies (knieprothese) , doordat de infectie/bacterie er niet uitging moest mijn linker been worden geamputeerd.

Vanaf mijn 6e levensjaar heb altijd veel aan sport gedaan voetbal, zwemmen, tennis, fietsen (25 jaar naar werk gefietst zomer en winter) en veel gewandeld ( met de hond ) sporten was mijn hobby en natuurlijk de buitenlucht. Ik vond door het sporten rust en ontspanning .

Ondanks mij beperking ga ik nu met mijn handbike veel fietsen, ga twee maal per week fitnessen wat mij nog vitaler en fitter maakt. Hiernaast ben ik lid van een schietclub. Hier heb je veel concentratie en rust voor nodig. Wat ik ook heel belangrijk vind is dat je door sporten ook sociale contacten heb. Het is fijn als je ook samen kunt sporten , met een fijne groep om je heen . Ondanks mijn beperking kan ik toch weer goed bewegen en sporten .

‘Opgeven is geen optie!’

.

Ambassadeur: Jurgen van der Heijden.

Gemeente Venray

Ik ben Jurgen van der Heijden, ik ben 37 jaar, ik woon in Venray en mijn sport is JUDO.

Ik ben geboren met een verstandelijke beperking, waar ik in de eerste jaren weinig last van had. Mijn omgeving vond het iets lastiger, want ik kon moeilijk leren.

In mijn jongere jaren, toen ik nog naar de SBO ging, heb ik alleen meegedaan met de gymlessen. Als buitenschoolse activiteit kon je wel meedoen met zwemmen, judo, fitness en zaalsporten. Daar heb ik toen wel meegedaan met het zwemmen en met judo.

Van begin af aan vond ik de judosport geweldig en die doe ik ook nu nog met veel plezier. Ik heb me in deze sport nooit beperkt gevoeld, want de leraren hielden rekening met wat ik wel kon en wat ik niet kon. Ik heb zo een goede basis kunnen leggen voor mijn sport. De leraren hebben mij geholpen om de judotechnieken zo goed mogelijk te leren en toe te passen, zodat ze veilig gemaakt kunnen worden.

Ook heb ik vele jaren aan zwemmen meegedaan, en dan met name binnen de afdeling reddingsbrigade. Dat heb ik gedaan tot het jaar 2007, want toen had ik alles gehaald wat er binnen deze sport te halen viel als recreatief zwemmer. Ik kon alleen nog maar badmeester worden of met wedstrijden meedoen, maar dat zag ik toen niet meer zo zitten.

In Nederland zijn er al jaren judo-toernooien voor mensen met een beperking en daar doe ik ook nu nog steeds aan mee. Zelfs binnen Europa doe ik mee aan internationale toernooien in het aangepast judo, zoals dit tegenwoordig heet. Bij de wereldkampioenschappen die in 2023 in Frankrijk werden gehouden, heb ik de derde plaats weten te halen. En daar ben ik heel trots op.

Ik ben blij dat ik deze mogelijkheid heb, want dan heb ik ook het gevoel dat ik net zo ben als iedereen, zonder beperking. Ik kom nog steeds de leraren tegen die mij in mijn jeugd les hebben gegeven in judo.

De judosport is voor mij een sport die je eigenlijk altijd kunt doen, ook als je bijvoorbeeld in een rolstoel zit. Want ook dan kun je lekker op de judomat bezig zijn om technieken te leren. Een voorbeeld hierin voor mij is Rick S. die elke week uit Sevenum komt trainen en lekker op zijn knieën mee kan doen. Alle andere judoka’s houden rekening met wat hij wel en niet kan.

Ook mensen die niet goed kunnen zien, een ledemaat missen of zelfs niet op de knieën kunnen zitten, kunnen toch meedoen met judo. Want de technieken zijn zodanig dat iedereen die naar eigen kunnen kan uitvoeren op een veilige manier.

Een aspect wat ik heel belangrijk vind en wat ook één van de judowaarden is, is respect naar elkaar. Een judoka wil niet de tegenstander ‘kapot gooien’, maar op een respectvolle manier proberen te overwinnen met de judotechnieken die men kent en mag toepassen. Dit respect naar de ander ervaar ik ook telkens als ik aan het trainen ben of aan een toernooi meedoe. We zijn eigenlijk allemaal vrienden die elkaar helpen, behalve als we op de wedstrijdmat zijn. Dan proberen we elkaar te overwinnen, maar niet ten koste van alles.

Ik heb MIJN sport gevonden door de leraren van de buitenschoolse activiteiten in mijn jeugd. In die tijd waren er nog geen ‘beweegmakelaars’, zoals nu bijvoorbeeld van Iedereen kan Sporten. Het is wel goed dat de beweegmakelaars er nu wel zijn, want er is veel meer mogelijk en dan kan het voor veel mensen niet meer duidelijk zijn wat ze willen.

Ook nu train ik wekelijks 4 avonden in Venray om fit te blijven, mijn technieken op peil te houden en proberen ze te verbeteren, maar belangrijker nog: het plezier dat ik ervaar met de mensen die dezelfde sport beoefenen.

Ik ben er trots op dat ik, ook met de hulp van de judosport en de daarbij horende waarden, in staat ben om, ondanks mijn verstandelijke beperking, mijn leven te kunnen leiden zoals ik het fijn vind. Er zijn nog steeds mensen om mij heen die mij hierin ondersteunen en stimuleren, en dat wil ik voor de judosport voor andere mensen ook graag zijn.

‘Er is méér mogelijk dan je denkt. Durf het aan om te beginnen!’

Ambassadeur: Moniek Collin

Gemeente Horst aan de Maas

Ik ben Moniek Collin, 41 jaar en woon samen met mijn vriend in Melderslo. Ik ben werkzaam op College Den Hulster in Venlo.

Zelf ik doe ik 2 á 3 keer per week aan Fitness. Door te sporten voel ik me mentaal en fysiek beter en voel ik mezelf ook fitter. Sporten is voor mij daarnaast ook echt een uitlaatklep als ik me even slechter voel.

Ik maak me als persoon sterk voor de gehandicapte sport en dat sluit perfect aan bij Iedereen kan Sporten. Ik hoop dat er meerdere aangepaste verenigingen binnen de diverse gemeenten ontstaan waarbij mensen met een beperking zich kunnen aansluiten.

Ik heb zelf in mijn verleden 5 keer mee mogen lopen met de X-toppers, de Nijmeegse Vierdaagse. Dankzij de ondersteuning van Iedereen kan Sporten is het mij gelukt om ze allemaal uit te lopen en daar ben ik erg trots op! Ik had nooit verwacht dat ik dat had kunnen bereiken.

‘Het maakt dus niet uit wie of hoe je bent, meedoen is voor iedereen belangrijk! Geeft iedereen een eerlijke kans!’

Ambassadeur: Jac Verhaag

Gemeente Venlo

Mijn naam is Jac Verhaag, ik ben 36 jaar oud, woonachtig in Velden en ik heb de eervolle taak om IKS ambassadeur te mogen zijn voor de gemeente Venlo. Sporten heeft altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Al van kinds af aan was ik altijd buiten met een voetbal op het trapveldje te vinden. Ook als er even geen vriendjes waren om mee te voetballen was er op het schoolplein altijd nog een grote muur waar ik de bal tegenaan kon schoppen.

Later na toen ik na het CIOS als bewegingsagoog aan het werk ging was het mijn missie om mensen met een beperking te enthousiasmeren om voldoende te bewegen en sporten. Met als lijfspreuk kijk wat je kunt en niet wat je niet kunt. Toen ik in 2015 een dwarslaesie opliep en zelf (deels) in de rolstoel kwam. Moest ik deze lijfspreuk op mijzelf gaan toepassen. Dit was natuurlijk moeilijker dan verwacht. Maar waar een wil is, is een weg!

Na een jaar revalidatie ben ik met Eric van IKS gaan kijken naar welke sport bij mij past. Ik ben bij het handbike team Euregio gaan kijken en heb daar mijn eerste rondjes in een sporthandbike gemaakt. Helaas lukte het mij niet met een incomplete hoge dwarslaesie om echt goed te kunnen fietsen. Maar gelukkig kan ik dit wel met een aankoppel handbike die ik aan mijn rolstoel vast klik. Zo kan ik toch mijn kilometers maken en fiets ik overal zelfstandig naar toe.

Een andere hobby van mij was zwemmen, ook dit was even een zoektocht hoe ik dit het beste kan doen. Mijn been zakte telkens naar beneden en mijn rechter arm kreeg ik met de borstcrawl bijna niet boven het water uit. Ik zwem nu met een slofje van foam om mijn voet zodat mijn benen niet naar beneden zakken. Het borstcrawlen doe ik nu puur op mijn linkerarm. Één vlinderslag zit er tegenwoordig niet meer in en ik ben niet meer zo snel als vroeger. Maar het allerbelangrijkste is toch dat ík evengoed kan zwemmen op mijn eigen niveau en daar haal ik veel plezier uit.

Ook fitness ik een keer per week bij de fysiotherapie, onder een goede begeleiding probeer ik mijn lichaam toch zo gezond en fit mogelijk te maken/houden.

Iedereen weet wel dat sport en bewegen heel belangrijk is, maar als je toch beren op de weg ziet omdat je denkt dat je iets niet kunt is IKS er om je daarbij te helpen. Ben niet bang om hulp te vragen. Een passende sport kan heel veel positiefs opleveren en denk eraan:

‘Je kunt meer dan je denkt!’

Ambassadeur: Bob Verhaegh

Gemeente Peel en Maas

Jaarlijks krijgen in Nederland veel jongeren een ongeluk en lopen daarbij ernstig hersenletsel op. Dat overkwam mij. Ik ben Bob Verhaegh, woonachtig in Maasbree. Ik was 24 jaar, gezond en in goede conditie. Ik sportte veel en ging vele uitdagingen aan. En op donderdag 30 januari 2014 veranderde dat in enkele seconden. Er volgde een zware tijd van overleven en daarna van revalideren. De tijd na jarenlange ziekenhuisopnamen was niet makkelijk. Hoe verder… wat stond mij te wachten. Als ik thuis ging zitten, zou de opgebouwde revalidatie snel verloren gaan. Er startte voor mij een revalidatieprogramma thuis. Iedere dag hard werken om verder te komen. Ik had dezelfde belevingswereld als voor het ongeluk, maar tegelijk werd ik geconfronteerd met het anders zijn. Niet kunnen lopen, praten en eten is hard en moeilijk. Het zoeken naar een nieuwe identiteit met mogelijkheden en kansen is een lang proces. Iedere dag lijkt hetzelfde. Iedere week lijkt hetzelfde. Iedere maand lijkt hetzelfde. Er is geen perspectief meer. Toch wilde ik hetzelfde beleven als mijn leeftijdsgenoten. Sporten in de vorm van fietsen en rennen. Sporten die onmogelijk lijken. En vaak uit de weg worden gegaan. Dat kan hij toch niet.

Op donderdag 8 juni 2017 startte ik met 3 andere mensen met een lichamelijke beperking onder leiding van Sierd Nutma en zijn team ICAM (I Climbed A Moutain) een triatlon met als doel het onmogelijke aangaan. De triatlon begon in Enkhuizen en eindigde 3 dagen later in Maasbree. Tijdens deze tocht ontdekte ik dat ik veel plezier beleefde aan het fietsen en rennen. Dit fietsen werd mogelijk gemaakt met een speciale rolstoelfiets en het rennen met een hippocampe renrolstoel.

Ik zag toen dat de helft van de mensen in Nederland wekelijks beweegt en sport.

Voor deze mensen zijn er mogelijkheden genoeg en zij ervaren over het algemeen een grote keuzevrijheid. Het aantal mensen met een beperking die deelnemen aan sport en bewegen is helaas minder groot. Het is voor mensen met diverse beperkingen niet vanzelfsprekend om te kiezen uit diverse sporten. Voor veel mensen is het zelfs onmogelijk om deel te nemen.

Enkele betrokkenen die het verhaal van mij van dichtbij hebben meegemaakt, besloten om een stichting op te richten, zodat mensen met een beperking kunnen gaan bewegen en sporten. In 2018 werd Stichting Beweeg je Vrij opgericht.

Stichting Beweeg je Vrij leent speciale fietsen zoals een rolstoelfiets, een speciale renrolstoel en een duofiets uit. Het is fantastisch om te zien op welke manier deze betrokken vrijwilligers zich inzetten om de stichting succesvol te maken.

De elektrische duofiets is helemaal aangepast met hoge rugleuning, aangepaste zitting die gedraaid kan worden, spalken bij de voetsteunen om de benen recht te houden. Achter de duofiets kan een handbewogen rolstoel meegenomen worden, zodat je onderweg even kunt rusten.

Met de wandelrolstoel kun je lekker in de bossen of op moeilijk begaanbaar terrein wandelen. Bij de rolstoelfiets klik je de rolstoel voorop de fiets zonder dat je uit je rolstoel hoeft te komen.

Met de renrolstoel kun je lekker rennen op zowel moeilijk begaanbaar terrein als op verharde wegen. En deelnemen aan wedstrijden. Met de renrolstoel heb ik al vele prijzen behaald samen met mijn renner Ton Grommen. In 2018 was ik genomineerd voor de Gouden Venus van Milo, een onderscheiding voor de meest inspirerende Nederlander met een beperking.

Momenteel ga ik fitnessen met Joost Peeters, mijn begeleider. Ook dit is mogelijk voor mensen met een beperking.

Als ambassadeur van Iedereen kan Sporten van Gemeente Peel en Maas wil ik me inzitten voor mensen met een beperking, voor ouderen en eenzame mensen en voor iedereen die graag wil blijven bewegen en sporten.

‘De gelukkigste mens heeft niet van alles het beste, hij maakt van alles het beste!’

Ambassadeur: Anouk Lenssen

Gemeente Beesel

Ik ben Anouk, 37 jaar en kom uit Reuver.

Momenteel zijn mijn hobby’s G korfbal in Roermond, zumba hier in Reuver bij een reguliere zumba groep en ik zit bij de toneel club uniek ook in Reuver.

Verder wandel en fiets ik graag, maak ik zelfgemaakte kaarten en schilder ik sinds kort, ja ja eigenlijk te veel om op te noemen.

Daarbij werk ik ook nog twee volle dagen met kinderen bij een gastouder, en doe ik met een oudere mevrouw boodschappen. Ze noemen mij daarom ook de bezige bij.

Tot slot kijk ik ernaar uit om dit jaar ambassadeur te zijn van de Gemeente Beesel, dit lijk me erg leuk.

‘Heb vertrouwen in jezelf, je kunt meer dan je denkt!’

.

Vrijwilligster: Vera Bouten

Ik ben Vera Bouten, 46 jaar en getrouwd.

Vanaf mijn geboorte heb ik een hersenaandoening, cerebrale parese. Ik heb een eenzijdige verlamming, met diverse chronische, fysieke (pijn)klachten en ben gedeeltelijk rolstoel gebonden.

Als kind heb ik ervaren en geleerd dat sporten een belangrijk onderdeel is in het leven. Sporten is niet alleen goed voor de mentale en fysieke gezondheid, maar het is ook ontspanning.

Ondanks mijn beperking heb ik als kind diverse sport- en beweegmogelijkheden mogen ervaren. Om op deze manier te ontdekken wat ik wel kan.

De medische vraag was of ik überhaupt wel kon fietsen en zwemmen. Na veel en lang oefenen is het mij uiteindelijk gelukt om op een gewone fiets te kunnen fietsen. Ook het zwemmen is mij gelukt.

Op latere leeftijd heb ik een tijdje dansles gehad, omdat ik graag beweeg op muziek. Het bleek dat stijldansen in een bepaalde mate mogelijk was, maar het uitoefenen van andere dansstijlen bleek fysiek niet mogelijk te zijn. Dit heb ik omgezet in pianoles (met een hand), wat ik nog steeds doe.

Vanaf mijn 22e levensjaar ben ik frequent gaan fitnessen, omdat ik de behoefte kreeg om meer te gaan sporten. Alleen zwemmen en fietsen vond ik onvoldoende.

Het fitnessen werd ook ondersteund door mijn arts en andere behandelaars, omdat het een positief effect zou hebben op mijn aandoening. Dit stimuleerde mij nog meer, waardoor ik al meer dan 10 jaar onder begeleiding van een personal trainer sport. Deze trainer maakt intussen onderdeel uit van mijn behandelend medisch team. De trainingen worden voortdurend afgestemd op mijn huidige gezondheidssituatie, zodat ik medisch verantwoord sport.

De combinatie fitnessen, zwemmen en fietsen heeft mij nog vitaler, energieker, mentaal en fysiek sterker gemaakt. Daarnaast is gebleken dat ik op deze manier mijn beperkte mobiliteit nog kan behouden.

Deze combinatie van sporten is een van mijn grootste hobby geworden. Gemiddeld sport ik 6x per week.

‘Denken en handelen vanuit mogelijkheden!’

‘Vera begeeft zich op bekend terrein en kan zich erg goed verplaatsen in casussen. Ze begeleid vanuit haar eigen ervaringen, dat is wat haar zo sterk maakt in het hetgeen wat ze voor ons doet’, Aldus team IKS. Mogelijkheden zijn nog niet altijd zichtbaar, maar daar helpt Vera jou dus maar al te graag bij!